Witajcie.

Wychodząc na chwilę ze stanu życia utajonego (praca, dzieci i 1001 drobiazgów, czyniących dłuższe motopodróże niemożliwymi) postanowiłem dokonać swoistego coming-outu. Otóż, po latach przepałowanych na CBF-125, po kolejnych doświadczeniach smutnych (z cyklu "TIR mnie (znowu) wyprzedza, a ja przecież omal manetki nie ukrrrrrręcęęęęęęę....") oraz wesołych z tendencją do komicznych ("co 125 może na wyścigowym torze" (a tak!)), szanując własne życie, a także mając na względzie poratowanie resztek wątłego zdrowia psychicznego, zdradziłem.

Darując pikantne szczegóły i miotające mną motywacje, wyjawię że dokupiłem CBF-ce braciszka. Ma zaskakująco europejskie, wręcz teutońskie rysy, jest nad wiek, tfffu, to znaczy, nad pojemność wyszczekany i nawet bliższe oględziny nie wskazują, że zmontowały go małe, chińskie rączki w fabryce Zongzhen. Te same rączki, a może już większe, krajowe, dokręciły z boku znaczek Romet (choć mogły wziąć z innych pudełek do wyboru: CSC, Honley, M1nsk lub jakieś 15 innych), dumnie obwieszczając że "produkt krajowy". Jak na razie Romet ADV 250 po > 500 km nie rozsypał się, co wszakże niczego nie gwarantuje na przyszłość.

Wreszcie robię głośne "brrrum", a 25 KM chłodzonych - a jakże - cieczą dopiero ogarniam, choć na dotarciu to kręcę z wolna i ostrożna. Najważniejsze, że TIR-y jakby już mniej straszne.

CBF ma u mnie dożywocie, przejeżdżam ją regularnie i nadal kocham pierwszą miłością. Choć coraz cześciej łapię się na myśli, że serce mam dziś jakby już bardziej pojemne...

Lewa i bądźcie uważni.

Gzylu

P.S. A co może 125 na torze, dowiecie się na Youtube wpisując "Grzegorz Cioch" albo "Some kind of Voodoo". Uwaga - tylko dla widzów dorosłych i z kartą dźwiękową ;)

G.